Maleisië

Na 4 dagen Nederland zijn we (een maand geleden alweer) terug gevlogen naar Maleisië, Kuala Lumpur. Bij aankomst in Kuala hebben we gelijk weer met Anita en Djamilla afgesproken (de Nederlandse meisjes waarmee we een deel van Sumatra hebben gedaan). Onze hostels zaten naast elkaar in de drukke uitgaansstraat van de grote hoofdstad dus 's avonds maar gelijk even drankjes met ze doen. Zij hadden ook weer andere vrienden gemaakt, dus was een gezellig boel. Het leuke aan Kuala is dat het ongeveer elke avond ladiesnight is, dus de hele avond gratis cocktails! De volgende dag rusti de stad verkend, lees: shoppen, Petronas Twin Towers bekeken, biosje gepakt, je kent het wel. 's Avonds weer volop gebruik gemaakt van de ladiesnight (we blijven studenten en Nederlanders). Na een korte nacht hebben we onszelf naar de Batu caves gesleept waar we eerst 320 traptreden omhoog moesten (zigzaggend om de vele apen te ontwijken) om bij de tempel in de grot te komen. Met Anita de dark cave tour gedaan waar je letterlijk geen hand voor ogen zag en moeilijk veel enge beesten zaten (maar die zagen we dus gelukkig niet). Eind van de dag afscheid genomen van Anita en Djamilla. Hier scheiden onze wegen helaas voor de rest van de reis. Zij vertrokken naar Sri Lanka, wij verkasten naar Chinatown (andere wijk in Kuala Lumpur). Vanuit daar geprobeerd ons visum voor Vietnam te regelen, maar helaasch ambassade was voor het gemak even de hele week dicht dus uiteindelijk via internet ons aanvraag ingediend (was eigenlijk net zo makkelijk). Verder nog wat sightseeing gedaan: perongeluk Merdeka square, Central Market en I Love KL beeld gespot. Het was voor de verandering weer eens public holiday, dus alles was vol en wij hadden natuurlijk niks geboekt.

Uiteindelijk nog een busplek naar Kuala Terengganu weten te bemachtigen. Na 8uur kwamen we aan en werden we gelijk van alle kanten belaagd: iedereen wilde ons wel wegbrengen. Wij wilden graag naar Penarik, want daar kon je volgens de Lonely Planet mooie vuurvliegjes spotten. In Penarik zelf wist alleen niemand iets van de vuurvliegjes (dubieus) en was er (dankzij de public holiday) geen plek om te slapen. Oja een kamer voor 450euro, maar nee bedankt. Vonden we een beetje overdreven. We besloten Penarik over te slaan en direct richting de Perhentian Islands te gaan. Uiteindelijk rechtsomkeerd naar Merang (hadden we gelukkig al 2x gepasseerd) en daar onze nacht doorgebracht. De volgende ochtend ging Nina even rustig naar de WC en stond ze oog in oog met 1 mega grote dikke spin (just chilling op de wc bril). We waren heel vroeg opgestaan aangezien ze ons verteld hadden dat de bus om 8uur zou vertekken een eindje verderop. 2,5 uur later was er nog steeds geen bus en hadden we er ook niet echt vertrouwen meer in dat die uberhaupt zou komen (lift-, zwaai- en roeppogingen waren tevergeefs). Toch maar met de auto gegaan en aangekomen in Kuala Besut (de haven) vanuit waar we naar de Perhentians zijn gevaren. Na een heftig ritje waarbij we onszelf moesten vastklampen zodat we niet uit de boot zouden vliegen kwamen we aan op toch wel een van de mooiste eilanden die we hebben gezien: helder blauw water, witte stranden en schattige bootjes. Hostel gescoord op Long Beach en gelijk het strand opgezocht. 's Avonds bleek dat we wederom perongeluk op de place to be waren beland: allemaal tafeltjes met lichtjes, sterren kijken, fireshows en watermeloen mojito's (klinkt lekkerder dan het was). Blijkbaar werken ze hier met generators die ze om 07:15 's ochtends uitzetten. Wat betekent dat je dus letterlijk je bed uit wordt gebrand en we al om 8uur op het strand lagen. Het had al 5 maanden niet geregend, maar de volgende ochtend werden we wakker door de regen die door het dak heen op ons hoofd viel. Toch fijn dat wij elke keer regen meenemen overal naartoe. Bliksem sloeg nog even in bij het huisje naast ons. God o god wat een avonturen. Ondanks alles erg genoten en na 3 nachten het eiland verlaten.

Op naar Teman Negara, het oudste tropisch regenwoud van de wereld. (hoe weten ze dat? 120 miljoen jaar oud...) Onze eerste avond de trips voor de komende dagen geboekt. We begonnen met de Rapid, but shot so Rapid Shooting tour. Je zou helemaal door de heftige rivier varen met gevaar voor eigen leven en totally wet garantie. Toen we aankwamen bij de Orang Asli en vroegen wanneer we gingen rapid shooten zeiden ze dat we dit al gedaan hadden. O huh, hadden we even gemist, oeps. De Orang Asli stam was erg bizar om te zien. Het was een zeer primitieve stam dat leefde van de natuur (en stiekem van de pieken die ze verdienden van de toeristen die kwamen kijken, maar dat vergeten we voor het romantische beeld maar weer snel). Het stamhoofd met 9 kinderen die bezig was met het creeeren van de 10e liet ons zien hoe ze jaagden met een blaaspijp en vuur maakte in 1 seconde. Bij terugkomst werd Tess geelektrocuteerd door een stroomdraad waar ze tegenaan liep. Die hangen hier gewoon zonder waarschuwing los... Teruggekomen op onze kamer zat er opeens een kip op de klamboe van het stapelbed. Wij als stadse meisjes konden opeens niet meer helder nadenken en hebben alleen maar gegild: ''there is a chicken on our klamboe!''. Van 3 kanten kwamen er jungle mannen aanrennen om ons te helpen (en 1 Argentijnse ramptoerist die het allemaal maar hilarisch vond en alleen maar kwam lachen). 's Avonds op nachtsafari geweest waarbij we op het dak van de jeep mochten zitten. Niet heeel veel gezien, maar was wel vet. Na de nachtsafari wilden we rustig gaan slapen, maar zagen we op onze voeten ineens allemaal rode vlekken. Voordat we konden bedenken wat het was en vooral wat we eraan konden doen (het jeukte niet normaal), stond diezelfde local van de kip alweer voor onze neus. We waren blijkbaar te grazen genomen door een caterpillar (harige rups achtig) en we moesten er een olie op smeren die hij thuis ging halen. Wonderbaarlijk genoeg werkte de olie meteen en verdwenen zowel de vlekken als de jeuk. De volgende dag weer vroeg op voor de Canopy Walk. Dit waren allemaal hangbruggen van touw en hout waarbij je hoog tussen de bomen in de jungle liep. Nina durfde niet maar Tess heeft uiteindelijk de 50meter hoge bruggen in haar eentje getrotseerd. Nina nam de jungleroute waarbij ze moeilijk hard achter de locals aan moest rennen. Asri (de local van de kip en de caterpillar), zat alweer op ons te wachten toen we terug kwamen, hij vroeg of we mee vis wilden gaan vangen, ons leek het wel fun. We wisten alleen niet dat we ook zelf in actie moesten gaan komen. Direct kregen we plastic flessen met haakjes en brood in onze handen geduwd en moesten we het lokaas aan de haakjes doen. Vervolgens de flessen in het water gooien en er met de boot achteraan. Gelijk beginnersgeluk met de minibottle! Een flesje begon ineens rare bewegingen te maken en we hadden een catfish beet. Helaas bleef het bij dit beginnersgeluk want de anderen 562 pogingen vingen we niks meer. 's Avonds op het eiland in de rivier film gekeken en de vis geproefd. Ook nog een nachtelijke bootsafari gemaakt, waar we helaas geen dieren spotten maar wel de geluiden van de jungle hoorden. 

Volgende dag een 2 uur lange boottocht en een 5 uur lange bustocht om in de Cameron Highlands te komen. Eerste dag uitgeslapen en eigenlijk niet veel gedaan omdat het nogal hard regende. Wel ontbeten bij een doof koppel met een tentje met lekkere pancakes en bij de Starbucks gegeten. 's Avonds onderdeel van een awkward diner voor 4, samen met een vent uit Singapore en een Duits meisje. De traditionele steamboat was ook nog eens smerig, dus geen geslaagde avond (achteraf konden we er wel omlachen..). Daarna nog harder gelachen bij onze #dormontgroening. Onze eerste keer op een dorm en we kenden de regels niet, die er blijkbaar achteraf ook niet waren. Aangezien iedereen gewoon te pas en te onpas het licht aandeed en ging skypen op volume 100 in de dorm. De volgende ochtend naar de theeplantages gegaan, waar Maleisie en de Cameron Highlands bekend om staan. Ook nog op een berg van 2100 meter geweest met mooi uitzicht, Mossy Forest met Simone en Dirk, Butterfly Farm (met creperende vlinders all over the place) en een Strawberry Farm. De dag erna weer niet veel gedaan door de regen, behalve een bezoekje aan de dokter voor Nina's oorpijn. De dokter was vooral geinteresseerd in alles behalve Nina's oor en besloot maar anti-biotica te geven (pás toen ze zei dat ze dat al vaker had gehad..). Wat kan je ook verwachten van een consult van 4 euro.. 's Avonds hadden we een nieuwe lichting dormgenoten, dit keer een lading gamers die ons de halve met schietgeluiden wakker hebben gehouden. Die dag erna was alweer ons laatste dagje Maleisie en vertrokken we naar het nieuwe vliegveld KLIA2, wat pas 4 dagen oud was. Het andere vliegveld was blijkbaar opgeheven waar vandaan wij eigenlijk zouden vliegen.. Op naar Vietnam!